W kręgu Wicca : Dlaczego praca w kowenie nie oznacza porzucenia „swojej” Ścieżki?

Wiele osób rezygnuje z inicjacji do Wicca Tradycyjnego, gdyż istnieje w nich przekonanie, iż dołączywszy do kowenu nie będą już praktykować „sami”, „po swojemu”, „samotnie”. Być może praktykowali czarownictwo eklektyczne od wielu lat i są bardzo przywiązani do rytuałów, które sami stworzyli, napisali, skonstruowali. Być może ich system wierzeń oraz praktyk to konglomerat pochodzący z różnych tradycji i przekazów, więc czują, że musieliby go nagiąć, zmienić lub wręcz odrzucić, dołączywszy do kowenu. Według mnie przekonanie to jest błędne.

Owszem, dołączając do kowenu, w którym są inni inicjowani Wiccanie, godzimy się na to, aby stać się aktywnym, współpracującym na wielu poziomach (rytualnym, magicznym, czasem wręcz codziennym) członkiem jakiejś wspólnoty. Rytuał inicjacji ma bowiem nie tylko „mistyczny” wymiar, ale wiąże się z bardzo realnymi i przyziemnymi następstwami. Odtąd zobowiązujemy się do regularnego uczestnictwa we wspólnych obrzędach, przygotowywania się do nich, poświęcania swojego czasu na naukę Rzemiosła. Zgadzam się także z tym, że ogromnie dużo wiedzy i technik zostaje nam przekazanych dopiero po inicjacji, technik objętych Przysięgą Milczenia. Będziemy poznawać siebie samych, siebie nawzajem, strukturę rytuału, rozmaite nauki związane – czy to z Wicca Tradycyjnym ogólnie, czy też z poszczególnymi liniami przekazu.

Warto jednak pamiętać, że wspólne świętowanie podczas sabatu oraz wiccański rytuał, na który w wyznaczonych terminach zjeżdżają się do świątyni członkowie kowenu, ma być swego rodzaju ukoronowaniem, podsumowaniem i zwieńczeniem pewnej pracy, którą każda z czarownic wykonuje osobno, we własnym zakresie. W Wicca mamy nauczycieli i starszyznę, ale nikt nie prowadzi nas za rączkę i nie wykonuje za nas „prac domowych”. Nasze magiczne postępy nie wynikają stricte z inicjacji, ale z całej tej prywatnej pracy, którą wykonamy później. Dlatego ci, którzy otrzymali inicjację, a potem przestali przyjeżdżać na sabaty i wykonywać wszystkie zdania, z jakimi można pracować w domu – są kiepskimi czarownicami.

Ze mną jest trochę tak, że bez przerwy fascynują mnie różne drogi „duchowego rozwoju” (wiem, jak okropnie brzmi dziś to wyrażenie, ale umówmy się, aby spojrzeć na nie bez niepotrzebnych naleciałości). Fakt, iż jestem Wiccanka, nigdy nie przeszkadzał mi w tym, aby symultanicznie zgłębiać zupełnie inne drogi. Wicca nie rości sobie pretensji do bycia jedynym, słusznym światopoglądem, który rzutuje na cały nasz charakter i widzenie świata. Przeciwnie, rytuał odprawiony wspólnie, mimo że robimy go razem, paradoksalnie jest całkowicie prywatnym przeżyciem. Każda z czarownic wnosi do kręgu nie tylko swoją osobistą „energię”, ale także swój system religijno-magiczny, swoje zainteresowania, swoje pasje. Tymi pasjami możemy, jako członkowie jednego kowenu, dzielić się poza rytuałami – ale nie musimy. Od lat zgłębiasz Tarota? Świetnie, możemy się czegoś od siebie nauczyć. Nie masz ochoty dzielić się ze mną tą wiedzą, ponieważ przyjechałeś tylko na sabat i nie jesteś w nastroju na wchodzenie w interakcje? Nie ma problemu. Wicca jest elastyczne. Zbieramy się po to, by odprawiać razem Misteria, ale poza rytuałem każdy z nas jest zupełnie osobną jednostką. Gdyby Wicca Tradycyjne kazało mi zrezygnować z moich osobistych duchowych poszukiwań, zainteresowań i praktyk, to prawdopodobnie nie czułabym się tak dobrze będąc Wiccanką, jak czuję się teraz.

Dlatego też uważam, że wątpliwości osób przywiązanych do swojej praktyki, które obawiają się, że inicjacja czegoś je pozbawi czy do czegoś zmusi – są niepotrzebne. Prywatna praktyką a praca w kowenie nie stoją ze sobą w sprzeczności, a mogą się świetnie uzupełniać.

 Aleksandra „Oltrix” Mikinka

W kręgu Wicca - Przywracając świętą męskość

Ruchy inspirowane czarownictwem, które obecnie przeżywają renesans dzięki mediom społecznościowym, poświęcają ogromnie dużą część swojej uwagi celebracji Świętej Kobiecości. Od kiepskich książek takich jak Czary. Jak być współczesną wiedźmą? (sic!), przez instagramowe ilustracje dziewcząt tworzących krąg i modlących się do Wielkiej Bogini, aż po bardziej szczytne i sensowniejsze inicjatywy, jak kobiece kręgi, które znaleźć dziś możemy w każdym mieście, „sabaty” tylko dla kobiet (oczywiście płatne), a nawet festiwale w trakcie których możemy medytować i ćwiczyć z innymi kobietami czy dziećmi, tworzyć totemy swoich wagin i rozmawiać o tym, jakie to wspaniałe, że nie trzeba się golić. 

To wszystko jest oczywiście potrzebne: kobiety mają swoją przestrzeń, swój głos w kulturze, swoją religijność. Ale wszystkie te ruchy mają wspólną cechę, której nie mogę zaakceptować: ignorują, a czasem wręcz represjonują męskość. 

Tyle dziś mówi się o świętej miesiączce, świętej waginie, o pięknie nagiego, kobiecego ciała. Feminizm na każdym kroku epatuje „waginalną dumą”, spychając na margines i wyszydzając piękno mężczyzny, które nie odstaje wcale od piękna kobiety.

Jedna z moich uczennic spytana, co wie o Wicca, odparła: jest Rogaty Bóg i Bogini, ale On chyba nie ma takiego znaczenia, jak Ona. Z tego, co czytałam, Bogini jest ważniejsza.
Myślałam o tym długo po naszym spotkaniu i poczułam, że mocno dotknęły mnie te słowa. Rogaty Bóg jest bowiem nie tylko obecny w mojej religii, nie tylko tak samo istotny, jak Bogini, ale też mi, osobiście, bardzo bliski. 

Rogaty Bóg nie wpisuje się w ugrzeczniony obraz mężczyzny lansowany przez współczesne media. Jego męskość jest pierwotna, dzika, nieokiełznana, zwierzęca. Jako taka, nie oznacza jednak wcale, że jest okrutna, brutalna i nieczuła. Przeciwnie. Penis we wzwodzie wcale nie musi być oznaką gwałtu – dziś jednak, gdy myślimy o penisie we wzwodzie pośród wszystkich „totemicznych cipek”, może to budzić jedynie śmiech bądź strach. Zarówno jednak śmiech, jak i strach, odbiera męskości jej naturalną moc i naturalne piękno. A pozbawiona naturalnej mocy męskość staje się wynaturzona, szukając swojej siły w próbie podporządkowania sobie innych. 
Kilka miesięcy temu oglądałam jeden z najbardziej wstrząsających, rewolucyjnych dokumentów ostatnich lat – Red pill. Nakręciła go feministka, która badając działania Ruchu Praw Mężczyzn (M.R.M.) zaczyna kwestionować własne przekonania. Dokument – także dla mnie – okazał się wstępem do przewartościowania wielu poglądów, które od lat tkwiły we mnie, gdy identyfikowałam samą siebie jako zażartą feministkę. Wiele jednak zmieniło się, gdy urodziłam syna. Nagle zaczęłam dostrzegać, jak niesprawiedliwa dla mężczyzn i męskości jest dzisiejsza rzeczywistość. To brzmi jak słowa szaleńca, prawda? Jesteśmy tak mocno przyzwyczajeni do mówienia o „niesprawiedliwości wobec kobiet”, że samo wyrażenie „świat jest niesprawiedliwy dla mężczyzn”, „świat dyskryminuje mężczyzn” – brzmi nienaturalnie! 

A jednak trudno zaprzeczyć faktom: większość samobójców to mężczyźni. Większość więźniów to mężczyźni. Większość żołnierzy przymusowo wysyłanych na wojnę to mężczyźni. Praktycznie nie istnieją instytucje mające pomóc mężczyznom będącym ofiarami przemocy domowej. Procent ofiar przemocy domowej wśród kobiet i mężczyzn jest bardzo zbliżony. Gender studies to dziś na uniwersytetach zajęcia poświęcone li i jedynie kobietom, kobiecości, feminizmowi. Mężczyźni otrzymują większe kary za te same przestępstwa, co kobiety. Chłopcy w szkołach są częściej i surowiej karani, niż dziewczynki. Nawet reklama Gilette sugeruje, że facet z natury skłonny jest do agresji. Jeśli do tego jest biały – no, to już okrutny wysłannik patriarchatu!
Skoro jednak mężczyźni są w takim złym położeniu, to gdzie jest ten „patriarchat”, o istnieniu i konieczności obalenia którego wciąż słyszymy…? 

Wracając do Rogatego Boga – to właśnie jest piękno Wicca, że żadnemu z Bóstw nie przydaje się większej mocy, większego znaczenia. Każde z nich jest równie ważne, co drugie, każde z nich strzeże swoich Misteriów i swoich Tajemnic. Ich wzajemny taniec stanowi eksplozję życia, mocy twórczej, energii, kreacji. Niczym w świętym tańcu Śiwy i Śiakti – Bóg i Bogini, obecni wspólnie na wielu poziomach naszego życia i przejawiający się w różnoraki sposób – tworzą rzeczywistość widzialną i niewidzialną. Jeśli pozbawimy mocy i seksualności jedno z naszych bóstw, tym samym okaleczamy też drugie. Bogini bez Rogatego Boga to niepełny, poraniony, fałszywy symbol, niczym jin, od którego ktoś odłupał część jang. Pozbawiając mężczyzn ich naturalnej mocy, tłumiąc ją w nich, nie pozwalamy im odnaleźć swojego wewnętrznego Rogatego Boga. 
Wicca jednak przywraca obraz boskości do równowagi. Dzięki tej równowadze wiemy – niezależnie od naszej orientacji seksualnej i od naszej płci, że Bóg i Bogini tańczą w nas wspólnie, zawsze we dwójkę, nierozłączni. 

Aleksandra „Oltrix” Mikinka

Wicca - trochę o inicjacji, czyli – jak nie zepsuć sobie niespodzianki?

Aleksandra ‘Oltrix’ Mikinka

Odkąd Wicca Tradycyjne zaistniało w naszej kulturze i świadomości religijnej, boryka się z problemem zindywidualizowanego podejścia do Przysięgi Milczenia. Już nasi „Ojcowie Założyciele”, Gardner i Sanders, nie widzieli problemu w opowiadaniu mediom czy wspominaniu w książkach o pewnych zasadach Wicca, jednocześnie stojąc jednak na stanowisku, iż jest to kult misteryjny, którego największe tajemnice trzeba chronić.

W mojej ocenie podejście popularyzujące Wicca nie przysłużyło się tej religii. Historia pokazuje, że większość sekretnych stowarzyszeń i kultów upadało, gdy zaczynały otwarcie mówić o swoich założeniach. W przypadku Czarownictwa problem jest złożony. Z jednej strony Księga Cieni jasno zabrania opowiadania czegokolwiek osobom, które nie przeszły inicjacji, z drugiej – koweny, aby mogły działać prężnie i się rozrastać, potrzebują w jakiś sposób docierać do zainteresowanych, pomóc tym, którzy czują powołanie, w odnalezieniu ich „ścieżki”.

Długo gryzł mnie ten paradoks. Jak zachować balans pomiędzy trzymaniem w sekrecie „Wiedzy Tajemnej”, a odnajdywaniu wspaniałych, wartych poznania i porozmawiania z nimi osób? Jak wyjaśnić osobie, która naprawdę pragnie inicjacji, czym jest (a czym nie jest!) Wicca Tradycyjne, jednocześnie nie zdradzając nic z tego, o czym nie powinno się mówić publicznie? Jak walczyć z tym, że publicznie przez dziesiątki lat powiedziano już tak wiele, że trudno „naprostować” skrzywione wyobrażenia o tym, czym jest Wicca, ponieważ jej pierwotna forma połączyła się dziś z ruchami New Age, została skrzywdzona przez kiepskie seriale, filmy i strony internetowe z „zaklęciami na każdą okazję”?

Dziś tym, którzy proszą mnie o informacje, którzy czują głód wiedzy, a magia na różnych płaszczyznach jest obecna w ich życiu, polecam, by przede wszystkim… stronili od książek poświęconych Wicca, jeśli chcą poznać Wicca. Większość z nich (nie wszystkie) to bardzo kiepska literatura, pisana często przez nieinicjowane osoby, pełna informacji czerpanych z internetu, plotek, domysłów, a wręcz bzdur.

Istnieją jednak takie książki, filmy, dokumenty, dzieła sztuki czy albumy muzyczne, obcowanie z którymi pozwala naprawdę wczuć się w niepowtarzalny klimat Czarownictwa.

Robert Graves w książce Biała Bogini wysnuwa tezę, że najpiękniejsze teksty kultury powstawały pod wpływem „natchnienia Bogini” – to Ona od zawsze inspirowała i inspiruje Poetów i Muzyków, stanowiąc jednocześnie Praźródło i Cel ich dzieł sztuki: „(...) Gdy wiesz, że masz szukać Bogini, dostrzegasz inwokacje do niej w niemal całej poezji, od Szekspira, przez Spensera, Donne’a, Johna Clare’a, Coleridge’a, po Keatsa, Yeatsa i dalej. Boginię można rozpoznać nie tylko poprzez jej dosłowną obecność w wierszu, lecz także poprzez ukryte wcielenia. Na przykład kiedy pohukuje sowa, księżyc płynie niebem jak statek wśród wzburzonych chmur, drzewa pochylają się nad rwącym wodospadem, a w oddali słychać ujadanie psów; albo gdy dźwięk dzwonów w mroźnym powietrzu nagle ogłasza narodziny Nowego Roku.”

Gdy ja myślę o dziełach zainspirowanych przez Bogów, przychodzą mi do głowy rozmaite tytuły, z którymi miałam szczęście się zetknąć i które na zawsze rozpaliły we mnie miłość do Czarownictwa. Uważam, że obcowanie z nimi przygotuje zainteresowaną Wicca Tradycyjnym osobę na to, co ją czeka po inicjacji w dużo większym stopniu, niż książki stricte wiccańskie. Poza tym dziś – po sześciu latach od inicjacji – osobiście żałuję, że tak wiele starałam się poznać „przed” tym niesamowitym, jedynym w swoim rodzaju „obrzędem przejścia”, zamiast po prostu zaufać, dać się poprowadzić, podążać za Głosem Bogów…

Moją listę inspirujących książek, filmów i innych tekstów kultury będę uzupełniała na fanpage’u Wiccanie Łódź w każdą sobotę. Mam nadzieję, że uda mi się tym samym stworzyć uniwersalny „rezerwuar inspiracji”, z którego będziecie czerpać wedle uznania, a obcowanie z którym przyniesie Wam wiele radości / smutku / uczuć wzniosłych / albo przeciwnie – śmiechu

Aleksandra ‘Oltrix’ Mikinka

Pełnia Robaczego Księżyca 2019

Ta pełnia zawdzięcza swoją nazwę rdzennym Amerykanom, którzy tak ją nazwali od śladów pozostawionych w świeżo rozmarzniętej ziemi przez robaki. Wyższe temperatury w marcu sprzyjają bowiem pojawianiu się na powierzchni pierwszych dżdżownic oraz robaków. Warto nadmienić, że inne indiańskie plemiona tę pełnię nazwały Pełnią Klonowego Księżyca ze względu na pojawiający się w tym czasie sok w drzewach klonowych. Jest to ostatnia pełnia tej zimy, a zarazem pierwsza pełnia wiosny. Zjawisko na półkuli północnej będzie można zaobserwować już 21 marca 2019 roku,  w czwartek, w pierwszy dzień wiosny kalendarzowej, około godziny 2:45.
Obecna Pełnia będzie Pełnią w Wadze, zatem sprzyjać będzie relacjom. związkom bliskości i zaangażowaniu. To będzie idealny czas na przeanalizowanie i zbalansowanie naszych relacji. Dzięki temu będziemy mogli w pełni otworzyć się na miłość, związek, bliskość i partnerstwo.
Jak każda pełnia i ta może na nas oddziaływać i wyzwolić emocje, szczególnie te, które związane są ze spięciami z innymi ludźmi. Ale pozwoli nam to oczyścić te relacje, jeśli odpowiednio wykorzystamy zaistniałe sytuacje. Pełnia to idealny czas na rytuały miłosne. Towarzyszyć jej będzie także Sabat Ostara. Wszelkie zaklęcia będą miały z pewnością podwójną moc.

Kryształy Aqua Aura - JEST MOC :)

Tej bransoletki nie musimy specjalnie przedstawiać, wszyscy znacie tę energię i moc :)
Po prostu znowu są dostępne, do tego wzmocnione kryształem górskim :)

Kryształ Aqua Aura to piękny, energetyczny, mieniący się tęczowym blaskiem kryształ górski, powstały w wyniku połączenia z oparami czystego złota. Często nazywany jest  Kryształem Anielskim
Kwarc Aqua Aura posiada bardzo wysoką wibrację. Jest doskonały do wspomagania i aktywizacji czakr, a także do aktywacji energii innych minerałów. Noś go zawsze z innym kamieniem, aby wzmocnić jego działanie.

Pamiętaj, że wytworzona przez nas biżuteria jest magiczna i jej zadaniem jest przynieść Ci szczęście.

Kryształ górski - to kamień o najsilniejszym oczyszczającym działaniu. Oczyszcza pomieszczenia, ciało oraz umysł. Przez tę właściwość zwany jest „królem kryształów”, lub „neutralizatorem”. Zobojętnia szkodliwe promieniowanie. Kryształ Górski jest także swoistym „wzmacniaczem energetycznym” , który działa jak akumulator. Umożliwia realizację planów zwiększając naszą zdolność wprowadzania ich w życie. Umożliwia osobisty rozwój poprzez transformację negatywnej energii w pozytywną (zarówno tej zewnętrznej - w pomieszczeniach, jak i tej pochodzącej od innych ludzi). Posiada zdolność do otwierania Czakry Serca.

Jakie są tradycyjne karty do wróżenia?

Talia Piatnik :)

RYTUAŁY DLA URODY W CZASIE PEŁNI KSIĘŻYCA

DETOKS - W dzień przed pełnią warto przed śniadaniem wypić sok z połówki cytryny rozcieńczonej ciepłą przegotowaną wodą.

ZADBAJ O WŁOSY – Wszelkie zabiegi na włosach, tj. trwała ondulacja, wykonane w pełnię, utrzymają się znacznie dłużej a farba do włosów lepiej złapie.

KOJĄCE ZABIEGI NA SKÓRĘ – Skóra podczas pełni jest podatniejsza na zranienia. Warto o niej zadbać szczególniej, np. wykonując kąpiel parafinową dla dłoni i stóp.

WYCISZENIE – Pełnia, to idealny czas na wykonanie antystresowych kąpieli z dodatkiem np. olejku lawendowego.

ZABIEGI ANTYCELLULITOWE – Tuż po Pełni, to idealny moment na pozbycie się pomarańczowej skórki. Wmasuj w problematyczne miejsca odpowiedni specyfik.